De openingsact...

Het licht ging uit. Ik rook het zand, het stro. Spanning hing in de lucht, een trommel roffelde, steeds harder. Het licht sprong weer aan, en daar in het midden van de piste stond een glimmend zwart paard. Haar hoofd was naar mij gericht en het leek wel alsof zij mij doordringend aankeek. Toen klonk er muziek, heel langzame muziek. Ik herkende het. Van die Griekse muziek die steeds sneller gaat en waar je zo grappig op kunt dansen. De sirtaki. En zonder dat Clair of haar moeder eraan te pas kwam, draaide het paard rondjes om haar as, waarbij ze het publiek indringend aan bleef kijken. Sneller en sneller ging de opzwepende muziek. Sneller en sneller tolde het paard rond, tot de muziek opeens ophield en het paard met de voorpoten gebogen een buiging maakte. Het publiek was dolenthousiast en stond op voor een ovatie.